Mutlu Yıllar

2015 yılının son yazısı için klavyemi tıngırdatırken, ne berbat bir yıl geçirdiğimi fark ettim. ve aslında berbat zamanlara hep ne kadar hazırlıksız yakalandığımızı...

Alışveriş arabasını yılbaşı süsleriyle dolduran ve suratlarında yavan bir gülümsemeyle dolaşan insanlar görüyorum etrafımda. Güzel ülkemin güzel insanı bütün kasvetinden sıyrılıp yeni yıl moduna girmiş. Bunca acı yaşanırken bu topraklarda.. Bir kesim var ki, onlar yeni yıla hiç girmesin istiyorum. Yeni yıl onlara vicdan getirsin istiyorum.

Aldım yeni yıl ağacımı 2016'nın muhteşem olacağına olan inancıma sığınarak! (bu başka bir yazının konusu, azıcık sabır)

Tabi ki kedim, bütün enerjisiyle tiftip bıraktı güzelim süsleri. Olsun, hırpalanmış şeylerin yaşanmışlık göstergesi olduğunu keşfettiğimden beri onları daha çok seviyorum. Tchibo'dan kırmızı mumlar ve yatağımın başucuna asmak için kırmızı küçük çoraplar aldım. Görseniz o kadar şirinler ki.

Ben uyurken belki birileri gelip birinin içine umut, birinin içine biraz kahve, birinin içine de birazcık huzur bırakır. Bazen Tanrı'dan, bazen Noel Baba'dan istiyorsun ama umut değişmiyor.. ve tüm yozluğuna rağmen umut hala insan oğluna en çok yakışan şey.

''Bu yıl yapmayacağım'' diye başlayan cümleleriniz azaldıysa konu kapanmıştır, aynen devam! Öyle kar/zarar bazlı, hesap kitap işleriyle olmuyor bu işler.. İyi ya da kötü, yaşadığın her haltın bir nedeni var ve cevaplar sadece zamanla geliyor. Bu yüzden dört nala yaşamanın bir anlamı yok. Kahveyi yavaş içmemin sebebi de bu.

Bu yıl etrafımıza biraz daha duyarlı olalım olur mu?

Görme engellilere kitap okuyalım mesela. Cami avlusunda tesbih çekip, yalnızlığını maskelemeye çalışan, iki çift söze-sohbete muhtaç ihtiyar bir amcaya hal hatır soralım. Hayırsız evlatlarından dem vurmasına izin verelim.

Kocaman kocaman bakalım sevdiğimiz adamın/kadının gözlerine. Yaşlı bir teyzenin pazar poşetini taşımak olsun günün mükafatı bazen. Yetiştirme yurtlarında yaşamının anlamını vaktinden erken düşünmek zorunda kalan ve buz gibi ranzalarda çocukluğunun sınırlarını zorlayan minik bedenleri unutmadan isteyelim evrenden ne isteyeceksek...

Bu yıl, insanlara iyilik yapma yılı olsun... Ama suistimalci çakallara fırsat vermeden lütfen olur mu?

Yaşam koşulları zaten yeterince zor ve yıpratıcı. Ekonomik şartlar temel parametre olduğundan beri yüzümüz gülmüyor. Artık insanlar birbirine karşı tahammülsüz. Biliyorum ki, geçim kaygısı taşırken etrafımıza olan hissiyatımız doğal olarak zayıflıyor. Biliyorum ki, çıkarlar, menfaaatler ve kişisel hırslarımız bizi hiçbir zaman tam olarak terk etmiyor. Ama siz de şunu bilin ki, bu hayatı zorlaştıran; kuruyan kalplerimiz... Çatık kaşlarımız..

Ben mi?

Sevdiklerimleyim... En sevdiklerimle!

Mutlu yıllar... 

Yürüyüp Geç

Yazip yazip sildigim zamanlardayım. Varlıgını fark eder etmez patlayıp baloncuğa dönüşen düşüncelerimin arkasından bakarken yaşlanacakmışım gibi geliyor. Kolumdan dürtüp 'uyandırıyorlar' olmak istediğim yerlere dalıp gittiğimde.

'Neyin var Bahar?'
Bilmiyorum. Bu ara hayatın 'bilmiyorum' aşamasındayım. Hicbirseyi bilmedigim, bildiklerimi unutmak istedigim ve yeni bilmelerden ölesiye korktuğum zamanlarda. Her b.ktan emin olmak ve herşeyi 'bilmek' ne muhteşem bir sığlık tanrım! Ne muazzam bir körlük? Anlamak isterken yorgun düşüyorum.

Yaşamak karşı konulmaz bir 'akış'ken, yerinde durmuyor hiçbir şey. Zaman, insanlar, acılar, kitaplar, filmler, mutluluklar geçiyor.. Sen de geçip gidiyorsun önemli ve büyük zannettiklerinden. Yorgunluklar kalıyor geriye. Hiç bitmeyeceğini sandığın hüzünler, öyle tarifsiz bir huzur bırakıyor ki. İyi ki yemişim lan ben bu zokayı diyorsun.

İyi bir şey yürüyüp geçmek. Bazı acılar yürüyüp geçmedikçe düşmüyor yakandan. Huzur dediğin şey de yine yürüyüp geçince kucaklıyor insanı. Bir de yolda gördüklerin ve onların hazırladığı sürprizler var tabi yürüyüp geçerken? Hadi onlar da büyüsü olsun anlatmıyım. Kısaca bazı dolambaçlar yürüyüp geçilmek için çıkıyor karşına hayatta.
 
Yürüyüp geçeceksin birader. Kime ne bok olursa olsun, yürüyüp geçeceksin elinden gelen herşeyi yaptıysan eğer. Kafanı çevirip bakmayacaksın geriye.


Kız kardeşim nişanladı. Bana kalsa asla vermezdim ama babam, 'gençler birbirlerini beğenmiş, sevmiş' dedi. 'Sevişmişlerdir bile onlar' diyecektim ama deli olduğumu fark etmeleri için çok erken bir evre olduğu kanısındayım. Bizim ufaklık 40 günlük bebekti ikimiz evde yalnız kalmaya başladığımızda. 7 yaşındaydım ve ona ben bakıyordum. Bir gün küçücük mememi ağzına sokmaya çalışırken babama yakalanmıştım. Ben emmiyor diye ağlarken, babam kahkahalara boğulmuştu. O an'ı hatırladım 'Allah'ın emri' dediklerinde.

O yüzünü buruşturan pembe, buruşuk ve yüzü isilikli şey, kahve ikram ediyordu 'bundan sonraki ailesine'. Gözlerim doldu. Hayatının kalan kısmını başka insanlarla geçirecek olması fikri beni çıldırtıyor. Çok mutlu olmasını istiyorum. Sonsuza kadar. Eğer etmezlerse ciğerlerini sökeceğim hepsinin.

Ben mi?
Aidsten korunmak için seks yapmayan abazalar gibiyim.
Acı çekmemek için aşktan kaçmak, dünyadaki başka bir boka benzemiyor çünkü.
Yıllar sadece kabuklarımıza kötü davransaydı keşke.


Spora başladım.
Acayip kitaplar bitirdim. Deli gibi okuyorum.
Sabahları erken kalkıyorum.
Sosyal medya olayını hafifletince bir dinginlik geldi.
İtalyanca şarkılar dinliyorum. Ne tatlısınız.
Çok yakın bir arkadaşım ameliyat oldu.
İşler korkunç yoğun. Bayılacak gibi oluyorum bazen gerginlikten.
Saime'yi ve Eda'yı çok özledim.
Yağmurlu havalar aşkımsınız.

Adını buraya yazamayacağım ciddi bir rahatsızlık teşhis edilmişti geçtiğimiz kış biterken. Bir omuza yaslanarak uyumaya, birinin eriyip giden bedenime sarılmasına en çok ihtiyacım olduğu, fakat sevgilimin bile siktirolup gittiği dönemde çok hastaydım ben. Babamla çaresizlik içinde hastane köşelerinde sürünüp, işler yolunda gitmezse anneme ne yalan söyleyeceğiz diye düşündüğümüz simsiyah zamanlardı. Saçlarım, kaş ve kirpiklerim beni terk etmiş, tırnaklarım ufalanmıştı. Aylar sonra ilaç tedavisi yanıt verdi nihayet. Ameliyatsız yırttım ve şimdilerde dökülen saçlarımın yerlerine de yenileri çıkmaya başladı alnımda. Çok salaklar ama seviyorum onları; iyi ki geldiniz. Bir daha gitmeyin olur mu? Kaşlarım, kirpiklerim ve tırnaklarım da cılız olmakla birlikte buradalar artık.

Hayat kısa.
O istediğin ayakkabıyı al, sevdiklerine sarıl.
ve yürüyüp geç.

Bayar! Babam Bana Koyun Aldı!

''Bayaaaaarrr!!! 
Babam bana koyun aldı!'' 
(Hiçbir çocuk adımı tam olarak söyleyemedi, al sana mis gibi bir ukde daha...)

Bu cümleyle geldi yanıma koşarak. Nefes nefese kalmış, yanakları al al olmuş, heyecandan yerinde duramıyordu. Gülmek her yaştaki insana yakışıyor da, çocukların masumiyeti daha bir gün yüzüne çıkıyor sanki..

Kıpkırmızı yanaklarını sevdikten sonra ''neredeymiş koyunun? dedim. ''Aşağıda, hadi gel sev, kimseye sevdirmedim'' dedi. Yüzüne baktım, kocaman açılmış gözleri... Terliklerimi ayağıma nasıl geçirdiğimi bilmiyorum, ha bire üstümü başımı çekiştirip duruyordu.

Birlikte koyunun yanına gittik. Daha doğrusu beni, o kokuş kokuş hayvanın yanına resmen sürükledi. Yanımda hoplayıp zıplıyor, çığlık çığlığa babasına teşekkür ediyor, öpücüklere boğuyordu. ''Dünyanın en iyi babası!'' diyordu. 

Çocuk olmak ne güzel şey. Dünyanın en iyi insanlarını etrafındakiler zannediyorsun.

Hemen bir isim bulduk koyuna; Hasan oldu adı. Dedesini çok seven bir çocuk için sanırım bundan daha masum ve değerli bir jest olamaz.

Yaklaşık bir hafta boyunca her sabah kapıya dikildi. ''Hadi Hasan'a kahvaltı yaptıralım.'' Birkaç kez direnmeye çalıştıysam da bayan hazır cevap ''seni aç bıraksalar hoşuna gider mi?'' deyince teslim oluyordum. Hayattaki en korkunç şey, bir çocuğun kalbini kırmaktır bana göre.

Çaresiz sürüklenerek onunla birlikte aşağıya iniyor, o dayanılmaz kokuya katlanıp saatlerce Hasan'la oynuyordum.

Afacanın keyfine diyecek yoktu. Hasan, O'nun elinden ot yerken kahkahalar atıyor, sırtına binip gezmeye bayılıyordu. Çocuk aklı işte, ''çişi gelmiş bana söyledi'' diye ipinden tutup gezmeye bile götürüyordu zavallı koyunu. Ben de peşlerinden tabi.

O kimseyle konuşmayan huysuz ve kavgacı çocuk, Hasan geldiğinden beri cıvıl cıvıldı. Yemek yerken bile aklı hep koyundaydı. Eve sokabildiğimiz nadir anlarda da pencerenin önünden alamıyorduk cadıyı. Tabağındaki yemeklerin yarısını ayırıp, gizli saklı koyuna götürüyormuş. Bir akşam bize geldiler.

Bizimki mandalinasını soyup, o 2 dilim zor sığabilen küçücük avucunu bana gösterip kulağıma ''Hasan'ın yanına gidelim'' dediğinde gözlerim dolmuştu. Annesi, gece uyanıp koyuna baktığını, ona iyi geceler deyip el salladığını, koyuna öpücük gönderdiğini filan anlatmıştı. O bacak kadar çocuğun, minicik yüreğine bu kadar sevgiyi nasıl sığdırdığını hala düşünürüm..

Sabah saatleriydi...

Mutfakta kahve içerken aniden irkildim. Kapımız yumruklanıyordu. Babam,  ''kızım şu kapıyı aç, yoksa kıracaklar''  dedi. Açtım. Boyu zile yetişmediği için, olan gücüyle yumrukluyordu kapımızı.

Yüzü kıpkırmızı, ağlamaktan sesi kısılmış, saçları dağılmış, avaz avaz bağırıyor; apartmanı inletiyordu fakat sürekli haykırdığı için ne dediğini bir türlü anlayamıyordum. Eğildim, sarılmaya çalıştım ama ne mümkün! Öyle fena çırpınıyordu ki zapt edemedim... Noldu sana? dedim. Cevap veremeden kucağıma yığıldı ufaklık...

Arkasından üstü başı kan içinde babası geldi. Suratında bugün bile hala unutamadığım o iğrenç gülümsemeyle. Anlamak zor olmadı tabi !

Madem bu haltı yiyeceksin,madem senin için dindarlık hayvanları öldürüp etlerini yemekten/dağıtmaktan geçiyor; O çocuğun duygusal bağ kurmasına neden izin veriyorsun? 'Dini bütün bir müslüman' çıkar mı o bünyeden bu saatten sonra?

Dinin dogma yaptırımları yerine yalan söylememeyi öğretsek? İnsanlara haksızlık etmenin kötü bir şey olduğunu.. Dünya üzerindeki bütün canlıların eşit yaşam hakkına sahip olduğunu mesela? 

Din eğitimi ve kurban kesmenin önemini (!) anlatmak için biraz hunharca bir yöntem değil mi bu? Bu çocuk 4 yaşında üstelik?

Dünyanın hangi ara böylesine büyük bir cehenneme dönüştüğünü düşünme zahmetine girerseniz bir gün; etrafınıza bir bakın. Hayvan sevgisini alnına bir parmak kan sürerek anlatmaya çalıştığınız çocuklar büyüdü.

Şimdi buradan yola çıkarak inançlarıma yürüyebilir, Müslümanlık seviyeme not verebilirsiniz. Uzun zamandır sallamıyorum böyle şeyleri. Dinler üstü ahlak kuramından rahatsız olmayacak kadar eğittim kendimi. O iç geçirerek kucağımda sızıp kalan çocuğu önemsiyorum ben.. Kanlar içinde gördüğü babasını nasıl unutabileceğini önemsiyorum.

Hayvan keserek kutladığınız bayramlarınız sizin olsun.

Boşver Dedim Hep Kendime, Boşver Bahar...

YOL HENÜZ BİTMEDİ !

(bu fotoğrafta 4 yaşındayım, ayağımdaki pazen donu annem dikmişti.Arkadaki perde milli perdemiz)


Yaş almak panikletirdi beni. Yetiştiremeyeceğim! derdim. Yetmeyecek bu zaman! Acemilik yıllarını atlattığımı/atlatacağımı zannettiğim zamanlar oldu. Şimdilerde anlıyorum ki o 'acemilik' zamanı hiç bitmiyor nefes aldığın sürece.

Tam da bu yüzden kasmıyorum artık ve kovalamıyorum hiçbir şeyi.. Çünkü bir 'şey' olmak istemediğime kanaat getirdim. Bir 'şey' değil; mutlu olmak istiyorum ben.

Öğrenmenin yaşı yok diye boşuna dememiş 'büyük'ler. Doğum günlerimde öğrendiklerimin listesini yapmaktan vazgeçtim bu yüzden. Öğrenmem gerekenlerle daha çok alakalıyım epeydir. Her koşulda 'insan olabilmek' başlı başına büyük bir ödev hepimiz için. Her koşulda!

Başıma ne gelirse gelsin 'güvenmek' ve 'sevmek', etrafından hiçbir zaman uzaklaşmadığım/zaman zaman canımı acıtsa da uzaklaşmayı tercih etmediğim iki büyük mabet benim için. Ben o kıyılarda mutluyum. Bugün bu satırları yazan beni ben yapan ne olup bittiyse, güvenmek ve sevmek gibi morfine benzeyen duygular sayesindedir hep...

Morfine benzemesi de ilk zamanlar tarifsiz bir haz vermesinin ardından kalbimi kıran gerçeklerle yüzleştirmesinden. Çok şey borçluyum bu yüzden onlara...

Tüm kalbimle, kalbime teşekkür ederim. Hak etmemiş, etmemiş herkese yer açmaya çalışan masum çabası için!

İyi ki güvendin karşına çıkan her yolcuya! Karşılığı altından kalkamadığın yükler olsa da... İyi ki sevdin insanları ayırd etmeden. Onlar sana kalbini kırarak cevap verip, gözyaşlarının tuzuyla yüzleştirse de... İnsanoğlu hassasiyetleriyle sınanıyor hayatta.

Hiç haddim olmayacak kadar büyük sınavlardan geçtim bu yıl..
Yalnızlığın her zaman katlanılabilir bir şey olmadığını keşfetmek,
Kitapların ve müziğin her nereye gidersen git, muhteşem yol arkadaşları olduklarını görmek,
Toplum seni hiçbir mantıklı açıklaması olmayan saçma sapan kalıplara hapsetmeye çalışsa da özgür ruhlu olmanın inanılmaz bir ayrıcalık olduğunu anlamak!
Aşkın 'herşeye rağmen' şifa veren bir yanı olduğunu itiraf edebilmek,
Kendinden bile fazla değer verip güvendiğin insanların, kuyrukları sıkışınca nasıl çark ettiğine hazırlıklı olmak...

Yerine koyamadığın şeyleri (güven, sadakat) kaybettiğinde bile buna sebep olan insanları affetmek,
bir de ne olursa olsun koşmaya devam etmek! Hedefleri olan insanlar için engeller sadece birer dinlenme noktası.

Bahar' cığım...
Yaşamaya, denemeye, güvenmeye, paylaşmaya, kazanmaya, kaybetmeye keşfetmeye, yorulmaya ve her sabah tekrar ayağa kalkıp yeni yollara düşmeye hazır ol!

Yol henüz bitmedi!

Nerede Mutluysan...

Aidiyet dipsiz bir kuyu.
Tüm zamanlarımı kabusa çeviren bir gölge ensemde.
Ne yana dönsem, nereye gitsem olmuyor.
Kökleri havada yaşayan bitkilerden yok bir farkım.
Öyle topraksız hissediyorum kendimi.
Öyle amaçsız, öyle şaşkın...

İçimde başka rüzgarlar esiyor anlatamıyorum kimseye.
Dünyanın her yerinde birbirine benzeyen siyasetçiler,
Birbirine benzeyen ihanetler,
Birbirine benzeyen yokluklar...

Gitar çalan bir serseriyle varoş bir kenar mahalle kızının, anlık bir tereddütünden ibaret olabilir mi tüm mevcudiyetim?
Kabuğum bu kadar sağlam ve sertken, içeride kaynayan volkanı kim anlayacak?
Biri anlamak zorunda mı?
Bu dipsiz karanlık nerede son bulacak?
Ya bu sürekli soru sorma/saçmalama hali?
Son bulacak mı?
Ya bulmazsa?
Deliriyor olabilir miyim?

'Bizim mahalle...' diye başlayan cümlelerim olsun istemiştim hep.. Zaman da kayıtsız kalıyor bazen bitmek bilmeyen beklentilerimize... Beklediklerimize...!

Hiçbir şeyi sahiplenmedim ben. Denediğimde de beceremedim zaten. Benim zannetiklerim öyle olmadığını göstermekte cömert davrandı. Ya da ben o duyguyu çok ta layıkıyla taşıyamadım. Kim bilir?

Duygusal bağ kurduğum çok az şey var hayatımda.
Çocukluğumun kahramanı oyuncaklarım...
Kitaplarım, çizgi filmlerim, gitarlarım!
Onlar bile hiçbir zaman 'benim' olmadı ki?
Ne zaman özenen bir çift göz görsem vazgeçtim hepsinden teker teker.

Vazgeçtikçe hafiflediğim ne çok şey var...
Benden vazgeçenler de oldukça hafiflemişlerdir muhtemelen?
Başka şeylerin ağırlığı altında ezilmiş olsalar da...

Hiçbir şeye 'benim' gibi davranmadım.
Hiçbir insana mülkiyetim gibi bakmadım.
Bu yüzden gittiler.
Ne ben kalabildim bir kalpte,
Ne kalmak isteyeni tutabildim.
Saygı duyduğum ve yasını tutmaya çalıştığım hüzünlerim oldu sadece...
Ötesi yok.

Ağlama yetimi kaybetmediğim zamanlar hatırlıyorum. Bilmenin, görmenin ve anlamanın ağırlığıyla tanışmadan, Tanrı'nın lanetinden haberdar olmadan mutlu olduğum, kaktüs koleksiyonumun üzerine titrediğim zamanlar. Yılmaz Erdoğan şiirleri okuduğum zamanlar...

Beceremiyorum artık.
İstediği kadar sızlasın içimde kabuk tutmayan yaralar.
Sessizce dalgınlaşıp, donup kalıyorum.
Hiçbir hayati refleksim yokmuş gibi geliyor canım acıdığında.
Korkularım eşlik ediyor gecelerime.
Midem ağrıyor.

Seneler evvel yaşlı bir amca 'nerede mutluysan oraya aitsin kızım' demişti.
Nerede mutluysan...

Ancak mutlu olunca aydınlanıyor galiba bu karanlık? Mutlu insanlara bakın, kafalarında hiçbir tereddüt, hiçbir şüphe yoktur onların. Sinir bozucu bir şekilde her şeyden emin oldukları için, hayatın içindeki karanlık zamanlar umurlarında olmaz çoğu zaman.

'Nerde mutluysan' demişti.
Nerede mutluysan...

Bitmez Bu...

Selamlar!

Aslında yazmaya pek te niyetim yoktu. Niyetten ziyade halim yok açıkçası. Bir kaç zamandır cümle kuramıyorum. Ne zaman kalemi kağıdı alsam elime, içimde kocaman bir boşluk.. Hiçbir kelime, hiçbir edebi akım anlatamayacak gibi geliyor derdimi ve başımdan geçenleri. Ne yapsam eksik ve yetersiz kalacak sanki. Sürekli erteliyorum söylemek istediklerimi.. İçim sustuklarımla doldu. 

Bundan sebep biraz daha kafamı toplayıp geçecektim klavyemin başına.. 

Biraz daha sakinledikten... Sevdiğim bir kaç şarkıyı dinledikten.. Belki biraz küfür ettikten... Biraz daha netleştikten sonra...

Sonra düşündüm...
Son 7-8 ayda başımdan geçenleri düşündüm.
Bu küçücük zaman zarfında nelerle ve nasıl sınandığımı düşündüm.
Bitmez bu dedim.
Hayatın bizler için hazırladığı sürprizler bitmez.
Bu yol da bitmez, bu tuhaf kıvrımlar da bitmez..

Sen yine de yürü Bahar dedim.. Eksik, yarım, olmuş, 'olmamış'... Ne fark eder?
Sen yine de yaz Bahar dedim.. Elbet bir yere ulaşır kelamın.
Belki sevdiklerine, belki sevmediklerine..
Ama mutlaka ulaşır..

Hayatta güzel şeylerin olduğunu ve hala bir yerlerde iyi insanların yaşadığını bilmeye ihtiyacım yok artık. Herkes maşallah öyle 'prens' ve 'prenses' ki.. Bir gün iyilikten ölecekler(!)
O yüzden geçtim oraları. ''İyi insanların'' yedikleri haltlardan midem bulandı artık. İlgilenmiyorum iyiyle kötüyle..

Benim beynim başka bir yerde dört dönüyor, tehlikeli sorular üretiyor. Sürekli kötü şeyler yaşayıp, kötü insanlarla yollarım kesişiyorsa, temizlenmesi gereken karma'nın derinliğinde kaybolmamak mümkün müdür mesela?

Her zaman hak ettiklerinle karşılaşmazsın elbet, hayat küstah davranıyor insanoğluna bazen, onu anladık. Lakin bunun bir dengesi olması gerekmiyor mu?

Bir dostum bu idrak düzeyi için 'e büyüdün artık Bahar' dedi. Sağolsun (!)

Bu yaşımda anladım ki merhamet dünyanın en tehlikeli duygusu!
İşe aldığım bir personelim beni tehlikeye atma pahasına hırsızlık yapıp yakalandığında anladım bunu. (başka bir yazının konusu bu, mutlaka yazacağım)

Sadece merhamet değil, insanı insan yapan bir çok duygu, kontrolsüz yaşanıyorsa büyük bela dostlar..

Kırdım kalemi, gelecek bu yazıların devamı..
Kalın sağlıcakla..

Aşk İle...

Acının insanoğluna sunduğu 2 seçenek var; ya bilgeliğe götürüp sonsuz bir dinginliğe ve iç huzura kavuşturuyor ya da kabuğunu sertleştirip özünden uzaklaştırıyor..

Yola seninle devam etmek isteyenler bütün koşulları zorlarken, önemsediklerin ait oldukları deliklere kaçıyormuş.. Hakkımız olduğunu zannetmiyorum ama, kızıp küfür etmek, lanet okumak ta bir seçim.

Hepimiz neysek O'yuz. Önemli olan değişime ve dönüşüme cesaret gösterebilmek. Şu sıralar Tasavvuf okuduğum için mi bilmiyorum inişli/çıkışlı ruh halimde tuhaf sapmalar çarpıyor gözüme. (Bir arkadaşım insana benzemeye başladın dedi)

Tahammülsüzlüğüm, ayrıntılara yüklediğim korkunç anlamlar ve herşeyi kontrol altına alabileceğimi zannetmem bilmiyorum ki hangi gerzeklik kategorisinde? Ne zor kabullendim ki insanlar istedikleri şeyi, istedikleri gibi anlamakta sınırsız özgürlüğe sahip.. 

Bu anlama biçimi her zaman senin istediğin boyutlarda olmak zorunda mı? İç içe geçmiş, varlığından uzun zaman haberdar olmadığın ve ansızın hortlamakta üstüne olmayan acılar bazen görüş mesafeni düşürüyor.. İşte ben o mesafelerde kitaplara sığınıyorum, Sebahattin Ali'ye, Selahattin Yolgiden'e..

Ruhumdaki çatlakların fay hatlarına dönüşmeye başladığını görüyorum bazen. Korkuyorum onlardan birinin içine düşmekten.

Bunun yanında başka şeyler de görüyorum tabi. Tedavi etmek için gelenlere de kafayı yedirip gönderdiğimi mesela.. Bazıları zaten kötü kıyılardan geliyordu, bazılarıysa benim yüzümden boktan adamlara dönüştüler..

Bir Tasavvuf aşığı diyor ki;

''Herşeyin birbiriyle bağlantısı var, anlamak için acele etme. Önce kendinde olanı görmeye ve anlamaya çalış. Kendi kusurunu görmeyen, onu başkasında arar unutma.. Tıkandığını hissettiğinde yapacağın en muhteşem şey yavaşlamak, sadece yavaşla.. Görüntünün bir anda nasıl netleştiğine bak. Kendi özünü tanı, o sana yol gösterecektir.

Sen kendine kıymet vermedikten sonra, başkasından beklemek haksızlık değil mi? Başına ne gelirse gelsin çıkamazsın bu merdivenleri kendi kör noktanı bulmadıktan sonra!''

Yangından ilk kurtarılacaklar belli aslında. Sadece kavga etmeyi bırak, evrende herşey senin istediğin gibi olacak değil ya? Planlamadıkların gerçeğin olduğu zaman neden küsüyorsun? Belki seni başka bir şeye hazırlıyordur o sövdüğün şey?

Defalarca karşıma çıkan şey şu ki; hayatta bir dalga etkisi var. Ne savurursan denize, o vuruyor kıyıya.. Hak etmediklerin de olabilir aralarda. Onlar da başka eksiklerini tamamlamak için..


Aşk ile..

Tarhana Kokusu...

Bu sabah tarhana kokusuna uyandım.
Evde tarhana çorbası pişiren de yok üstelik?
Çocukluğumu özlediğimde böyle oluyor hep… Kendimi yalnız hissettiğim ve nefes alamadığım zamanlarda…
İster Amsterdam’a olayım, ister Yunanistan’da.. İsterse de, İstanbul’un yüksek binalarının arasında kilit olmuş bir trafikte korna sesleri dinleyeyim…
Bazen içimde birinin yaşadığını düşünüyorum. Bazı sabahlar erkenden kalkıp tarhana çorbası yapıyor. Kalbimden tarhana kokusu geliyor burnuma.. Gelirken bütün hormonlarımı harekete geçirip, bir zaman makinesine sokuyor beni itiş kakış.

Bundan 25 yıl geriye gidiyoruz tarhana kokusuyla birlikte... Makinenin kapısını açar açmaz karşımda beliriyor 4 yaşındaki Bahar. Meraklı, afacan ve sonsuz yaramaz!

İçim burkuluyor.. Ne muhteşem bir şeydi çocuk olmak..

Sisli puslu hatıralarım yok çocukluğuma dair. Utançlarım, yaramazlıklarım ve gururlandığım zamanlarla birlikte yaşadığım ya da bana yaşatılan ne varsa, su berraklığında...

Kırmızı rugan ayakkabılarım (kurdelasız olmaz), sarı buklelerim, kocaman gülüşüm… Babamın ‘kocaman’ elleri… Evdeki zeytinyağlı yemek kokusu…Yaklaşmamın 'yasak' olduğu pencerenin önündeki menekşeler ve annemin her hasta olduğumda zorla içirdiği tarhana çorbası…

‘Kızım içmezsen iyileşemezsin, bak çok vitamin var bunun içinde. Birazcık iç, hadi prensesim benim…’

İçmicem işteee!

İstanbul yağmurlu bugün. Bi kahve yapıyorum şimdi. Bi kaç dergi almıştım kendime, yoğunluktan ambalajlarını bile açamadım. Onları karıştırırım biraz. Kafam dağılır belki..


Ağlayarak reddettiğiniz şeyleri, yine ağlayarak özlediğiniz zamanlarınız oldu mu sizin hiç?

Bazı Şarkılar...

Kadere Bak !

Hayat zor. Birine güvenmek, onunla bir gelecek planlamak daha zor. Bunu göze alıp aşka teslim olanlar, bazen kötü sürprizlerle karşılaşabiliyor ne yazık ki.

Bir arkadaşım vardı. Üniversitede aynı fakültedeydik. Sanat tarihi okuyordu. Son derece neşeli ve hareketli biz kızdı. Hiçbirimiz onun çenesiyle baş edemezdik. İnandığı şey ne olursa olsun fikirlerinden asla taviz vermez, bazen görüşlerini ifade ederken agresifleşirdi. Yokluğunda  'ne kadar sabit fikirli'  diye az dedikodusunu yapmadık, Allah affetsin.

Bir gün aşık oldu. Ama ne aşk! Ayakları yerden kesildi. O deli kız gitti, yerine başka biri geldi. O kadar sevecen, o kadar naif bir insan oldu ki... Bağıra bağıra konuşan insanın yerinde, empati yapabilen, duygusal ve hiç olmadığı kadar hisli bir kadın duruyordu. Aşk insana neler yaptırıyor demekten kendimizi alamadık.

4 yıl süren birliktelikten sonra muhteşem bir düğünle evlendiler. Eskisi kadar sık olmasa da belli periyotlarda görüşüyorduk. Evlilikleri gayet iyi gidiyordu. Hatta görüşmelerimizin birinde mutluluklarını perçinleyecek bir bebek istediklerini söylemişlerdi. Mutlu olmuştum onların adına.

Fakat...

Aslında hiç olmadığınız bir insan gibi davrandığınız zaman, içeriğinizde bulunmayan şeyler var-mış gibi gösterdiğinizde mutlaka bir yerde işler sarpa sarıyor. Tıkanıp kalıyorsunuz. Bizim kız da tıkanıp kalmış, aşk çekip gittiğinde özüne dönmüştü. Eski hırçınlığına ve ne yazık ki saldırganlığına yenik düşmüştü. Duygularını besleyen saygı da zamanla kaybolmuştu...

Enişte bey ise neye uğradığını şaşırmış vaziyette. 'Ben bununla nasıl evlendim?' diye kara kara düşünüyor zavallı. Hiçbir suçu yokken eşi tarafından bir takım saldırgan ve kırıcı hareketlere maruz bırakılmış. Kız arkadaşım ne kadar baskınsa, enişte bey o kadar kırılgan ve hassas.

Geçenlerde ortak arkadaşlarımızdan biri, bizim kızın edepsizliği iyice ele aldığını, ben konuşursam belki biraz düzeleceğini söyledi. (Terzi kendi söküğünü dikemez)

'Bahar, durumları çok vahim'  diye konuya girdi arkadaşım.

Her yerde bağıra çağıra kavgalar edilmiş, hakaretler havada uçuşmuş, birbirlerini iğrenç şekillerde aşağılamışlar. Konu komşularından tutun, alışveriş yaptıkları süpermarketin görevlilerine kadar herkes duymuş bunları... Oturdukları semte rezil olmuşlar. Tüm samimiyetimle söylüyorum sırf enişte için endişelendiğimden, konuşmayı kabul ettim. Hanım kızımızı tanıdığım için neler yapabileceğini çok iyi biliyorum...

Evlerine gittiğimde kapının önünde dondum kaldım! Gördüklerim inanılır gibi değildi. Ev savaş alanına dönmüş, arkadaşım eşyalarını toplamış, salyalar saçarak 4 yıldır aynı yastığa baş koyduğu adama ağıza alınmayacak küfürler ediyordu. Feci bir kavgaya daha tutuşmuşlar...

Boşanma davası çoktan açılmış. Para ve mal mülk için savaşıyorlardı artık…

Hani ben evliliklerini bitirmeden önce bir kez daha düşünmeleri için onlara yol göstermeye gitmiştim ya...?  Mahkemede  'geçinemediklerine dair'  şahitlik yapmam istediler benden. Ayrılmalarını, daha doğrusu ‘birbirlerinden kurtulmalarını’ kolaylaştırmam bekleniyordu yani...

Bir evliliğin bitmesine şahitlik etmek...

Trajik değil mi...

Nikah şahitleri de bendim.

Danny Collins

Işıklar İçinde Uyu Oktay Hocam...

Yolun çok başlarında olduğum zamanlarda, kitabı ‘Bye bye Türkçe’ ile hayatıma dahil olmuştu. Türkçe’nin bilim dili olması için ciddi adımlar atmaya çalışan ama maalesef kendi ülkesinden bile destek göremeyen ve ‘sadece ülkesinde’  yalnız bir bilim adamıydı Oktay Sinanoğlu.


Oktay Hoca’yı bilenler bilir, Nam-ı diğer ‘Türk Aynşatynı’



1953/18 yaşındayken : Atatürk tarafından 1928 yılında kurulmuş olan TED Yenişehir Lisesi’ni burslu olarak okudu ve birincilikle bitirdi. Aynı okulun bursuyla kimya mühendisliği okumak üzere ABD’ye gitti.

1956/21 yaşındayken : ABD Kaliforniya Üniversitesi, Berkeley kimya mühendisliğini birincilikle bitirdi.

1957/22 yaşındayken : Massachusetts institute of Technology ' yi (mit) 8 ayda birincilikle bitirerek Yüksek Kimya Mühendisi oldu.

1960/25 yaşındayken : Yale Üniversitesi’nde "Asistant Professor" (yardımcı doçent) olarak çalışmaya başladı.

1961/26 yasındayken : Atom ve moleküllerin çok elektronlu kuramı ile "associate professor" (docent) ve 50 yıldır çözülemeyen bir matematik kuramını bilim dünyasına kazandırdı ve "full professor" (profesör) unvanını aldı.

Amerikan Ulusal Bilimler Akademisi'ne seçilen ilk ve tek Türk olmuştur.


Seninle ne kadar gurur duysak az, affet bizi... ve ışıklar içinde uyu Oktay Hocam...

Mutlu Mu Olmak İstiyorsun?

(not:bu fotoğrafı dün Heybeli Ada'da çektim)

Basit şeylerle mutlu olmak genlerimde var benim.

Paranın 'iyi hissettirmek' ten başka bir faydası olmadığını fark ettiğimden beri kasmıyorum. Bu yüzden hayallerim de basit.

Yıllarını büyük hayallere adayan insanların, neticede mutsuz ve özgüvensiz duruşları hep aynı noktayı işaret etti. Ben demiyorum ki hayatta hiçbir amacımız olmasın? Ben demiyorum ki bundan sonra temel prensibimiz ‘vur patlasın çal oynasın.’ Arada çok ince çizgiler var okur, anladın sen.

Basit yaşarım yani. (İnan hayat çok kısa)

Biliyorum hayat zor. Evet, hepimiz vaktimizin geri kalan kısmını daha endişesiz geçirmek için debeleniyoruz. Kaldı ki haklıyız da! Peki ya bu uğurda alçaldığımız anlar?

Hep şunu düşünüyorum biliyor musun okur, dünyanın en lüks arabasına yalnız ve mutsuz bindikten sonra nereye gittiğinin ne önemi var? Muhteşem bir yalı dairesinde oturduğunda Azrail çalmayacak mı kapıyı? Çok varlıklı bir insanla evlenip servetine servet katabilirsin belki. Ya kendi başına kalınca hissedeceğin onursuzluk duygusu?

Bir mezar taşına indirgenecek tüm bu savaşlar, hatırlatayım dedim. Mülkiyetini öteki tarafa intikal ettiren olmadı daha.

İyi Haftalar Olsun !

Happy Easter !

Yumurta Bayramı ya da bilinen adıyla ‘Paskalya Bayramı’ Hristiyanlar için çok eski ve önemli bir bayram. Paskalya her yıl bahar aylarında (genelde Nisan ayının ikinci pazarı) kutlanıyor. Hz. İsa’nın çektiği acıların sona erdiğini, dirilişini ve diğer tanrıların yanına yükselişini simgelemesi açısından oldukça önemli. Bu yüzden son derece görkemli kutlamalar yapılıyor. Bu arada yeniden doğuşu simgeleyen şey   –Yumurta !

(Yumurta, eski birçok inanışta da yeniden doğuşu simgeliyor nedense. Bu konuyu din bilimcilerine sormak lazım. Ben yaptığım kişisel araştırmamda bunun,  ‘her hayat bir yumurtadan doğar’ gibi bir felsefeden ortaya çıktığına ulaştım fakat detaylarına çok vakıf değilim.)

Her köşe başında tavşan şeklinde çikolatalar ve rengarenk yumurtalar var. Alışveriş merkezleri, çarşı pazar, küçük büyük bütün dükkanları süslemek için her yerde hummalı bir çalışma var. Ortaya çıkan devasa çikolata kuleleri bana aklımı kaybettirecekti :))

Bu arada bütün özel günlerde olduğu gibi bu konuda da acayip bir sektör gelişmiş durumda. İnsanlar çılgınlar gibi alışveriş yapıyor, bir alışveriş merkezinde dikkatimi çekmişti. Yanımdan geçen  -istisnasız herkesin alışveriş sepetinde tavşan ve yumurta şeklinde bir sürü çikolata vardı. Ben de epey tahrik olmuş ve neredeyse bir bavul çikolatayla dönmüştüm Türkiye’ye. Beni görenler dinine düşkün muhafazakar bir Katolik/Ortodoks zannetmişlerdir  –Allah affetsin.

Sayısız kilise gezmiştim Almanya’da. Tuttuğum dileklerin, yaktığım mumların dili olsa keşke… Rahmetli babaannem  ‘Hepimizin Allah’ı aynı kızım, boşver!’  derdi. Çaresizlikten mi, sığınma ihtiyacından mı yoksa insan olarak aciziyetimizin idrakında olduğumdan mı bilmiyorum, galiba bütün tanrıların kapısını çaldım.

Atlanmaması gereken önemli bir konu da şu ki, Paskalya’ dan önce 40 gün oruç tutuluyor. Fakat bu oruç bizim bildiğimiz oruçlardan değil. Et, yumurta, süt ürünleri, şarap, bitkisel ve hayvansal yağlar tüketilmiyor.

Bu bayram toplamda 3 gün sürüyor. Cuma, cumartesi ve Pazar… Pazar sabahı güneş doğmadan kilisede ayinler düzenleniyor ve daha sonra da genellikle ailelerle, eş dostla yemekler yeniliyor. Birde bunu müteakip olduğunu –tahmin ettiğim bir süreç var ki o da özenle boyanan yumurtaların saklandıkları yerlerden bulunması. Bu aşamada bir hayli eğlendiklerini söylemişlerdi arkadaşlarım. (Bu yumurtalarla yapılan aktivitelerin Pagan döneminden geldiğini okumuştum. Kilise her fırsatta Pagan Kültürünü tamamen reddettiğini belirtse de aksini gösteren bir dolu şey var)

Paskalya Bayramı bazı çevrelere göre ise aynı zamanda bahar bayramı? Bizde çeşitli terörist ve bölücü çevrelerin burnumuzdan getirdiği Nevruz’la eşdeğer mi bilmiyorum ve bu konuyu sizin yorumlarınıza bırakıyorum.

Paskalya Bayramı’nın olmazsa olmazlarından biri de; Paskalya Çörekleri ! Aslında bizim annelerimiz biliyor ve çok da güzel yapıyor bunu. Çok spesifik bir tarifi yok.  Fotoğrafına bakarken bile yemiş kadar oldum.

Afiyet olsun Hristiyan alemine!  -Amen.