Herkes İnsan Olamaz

Selamünaleyküm.
Selam ve merhaba ile ne oldu? Safımıza, duruşumuza, prensiplerimize sadık kaldık ta ne oldu? Bundan sonra böyle. Sistemin adamı olmaya kara verdim. İnanmanın yobazlık, Atatürkçülüğün dinsizlik anlamına geldiği sistemin.

Sadakat, karşılıksız olduğunda gayet salakça/anlamsız bir duygu. Prensiplerime ve kendime duyduğum sadakatin karşılığı gerçekten çok leş bir his çıktı ne yalan söyleyeyim.  Ben duruşuma sadık olayım, o bana zarar versin? Yok öyle yağma.

Fazla kasıp uzatmayacağım bu yazıda. Küçük küçük diyeceklerim var sadece.

Babam, 'herkes insan olamaz kızım.' derdi. Uzun yıllar insan olmaya çalışmakla geçti, şimdi ise insanlığımdan uzaklaşmak, beşeri vasıflarımı törpüleyebilmek için kendimi eğitmeye çalışıyorum. Ne için? -Kendimi koruyabilmek için. Ne için? -Üzülmemek için.

Bu dünyada salak olacaksın, başka türlü konforlu ve acısız bir hayat mümkün değil. Çünkü kötü insanlar/kötü şeyler/içinde 'kötülük' barındıran herşey; son derece azgın ve cesur. Buna tepkisiz kalabilek ya da etkilenmemek için de salak olmak lazım. Başka türlü mücadele etmekten hayatın tadını çıkarmaya fırsat bulamamış zavallılar olarak geberip gideceğiz gerçekten. (aksini bilen varsa beni aydınlatsın bi zaamet, müşkül durumdayım)

2018 çılgın bir kitap/film/müzik yılı olarak başladı. Delirmiş gibi film izliyorum. Kadıköy sahaflarıyla kanka olduk. Gece, gündüz, vapurda, çay bahçesinde, sahilde.. Sürekli okuyorum, müzik dinliyorum. Ağzım burnum çok üşüyor.

Bu ara eskiye dönüş var mabedimde. Neden bilmiyorum, mağarama girip girip Bülent Ortaçgil dinliyorum. Gece Yalanları ne şarkı ama di mi.. Üniveriste yıllarında dinler dinler bu adamla evlensem nasıl olur acaba diye salak düşüncelere dalardım. Bülent Ortaçgil gibi adamlar hayal ettik, hıyar gibi 'kısmetlerle' vakit kaybettik. Acaba diyorum zeka dediğimiz şey zamanla güçlenen, dönemsel olarak ta yavaşlayan ya da duran bir kavrama yetisi mi?

Mesela rahmetli babannem de bu işin tamamen parayla ilgili olduğunu iddia ederdi. Bi keresinde bana demişti ki 'insanın fakirken kafası da çalışmıyor yavrııımm..' Canım benim :) (En büyük felaketin fakirlik olduğu zamanlarda yaşamayı ne çok isterdim. Düşünsene, herşey yerli yerinde, dünya manyaklarla dolmamış, televizyonların üstüne danteller örtülüyor, şeref/haysiyet insan bedeninde karşılık buluyor, sokaklar herkes için emniyetli, 3 yaşındaki çocuğa hallenen o.ç.ları türememiş, sevdalar mis gibi.. Ama işte para yok.. Ben varım!)

Eylemsel mutluluk diye bir şey var, dönüp dolaşıyor sürekli kafamda. Paylaşımı bol, hazzı yüksek şeyler olduğunda netleşebildim sadece. Nasıl çeşitlendirilebileceği konusunda biraz daha düşünmeye devam edeceğim.

Bu hayatta başarılı olabilmeniz için önce karar verebiliyor olmanız lazım. Kararsızlık kadar lağım kokan bir şey yok. Kötü de olsa bir karar veremiyorum bu aralar. Ne yöne gitmem gerektiğini bilmiyorum, kestiremiyorum. Herşey olabilirmiş gibi geliyor, sonra da hiçbir şey olmayacakmış gibi bir hisse kapılıyorum. Garip bir evre.