Bahar ERGÜL

Nefretini ulu orta, sevgisini fısıltıyla söyleyenlerin diyarından selam olsun.

2 yıl olmuş kalem oynatmayalı.

Ömürlük sandığım kocaman derelerim kurudu lakin küçücük su birikintilerinden okyanusa karıştım bu 2 yılda. Tahmin bile edemediğim çapta bir revizyon gerçekleşti hayatımda. Kapısının kolunu tutmaya korktuğum en arkadaki tozlu oda, cennetime giden kapıymış meğer...

Elbette eğitemediğim çocuklar da sinsice yürümeye devam ettiler yanımda. Sessizce anlaşılmayı beklemelerim, tepem atınca basıp gitmelerim, sevdiklerime küsmelerim, kitaplardaki yalnız adamlara içerlemelerim bitemedi bir türlü. 

Eski patronlarımdan birini hala affetmedim. Sinsi köpek. Eğer var ise ‘öteki dünya’ diye bir yer, bazı hesaplar oraya kaldı. Belki de bu dünyada göreceğiz ne halt yediysek artık, bilemiyorum. Her ikisi de bana uyar.

Anladım ki dinlemeyenlerin arasında duyan olmak bir büyük bela başımda.

Bazen düşünüyorum, bu haddini aşan bayağılık ve samimiyetsizliğin içinde ‘iyi bir insan’ olma mücadelesinin faydası ne? Sonra diyorum ki ‘fayda’ zalimlerin ve cahillerin hayat ölçüsü, bundan bana ne?

Tutarsızlığın meziyet sanıldığı bir devirde insanların söylemlerine değil, yaptıklarına bakacaksın. Utanmazlığı bir onur madalyası gibi takanların, nasıl cahil kitlelerle ne büyük riyakarlıklar ve ne manyakça çirkinlikler üretebileceğini hayal ettin mi hiç? 17 yıllık profesyonel çalışma hayatını terk ettim bu yüzden. Dünyanın en neşeli çatlak girişimcisiyim bir süredir. (bu konuyu soran çok, ayrı bir yazıda detaylıca anlatacağım yaşadıklarımı)

Vazifesini ihmal etmiş ebeveynlerin çocuklarıyla sınanmaktan oldu bu kafalar böyle pırıl pırıl.

Birbirimizin sebebi değil kanıtıyız aslında.

Anlayana.

Ayıp diye bişey var halbuki?

Nerede hakkaniyetsiz bir savaştan, hakkı gasp edilerek kenara savrulmuş bir garip görsem ona demek isterim ki; bizi delirtmeye çalışıyorlar korkma sakın..! Sen yalnız değilsin bu da yalnızlık değil. Bazı samimiyetsizlikler anlaşılmamış bir şaka gibi havada kalır, aldırma. Hayat herkesle fitleşir nasılsa. Adalet, onların mahallesindekinden ibaret değil.

Bir de yaşamdaki dinamikler var sakın aklından çıkarma. Hepimiz daima layık olduğumuz şeylere koşarız. Sen bütün cüretini herkes gibi olmamak için harca. Ancak böyle genişler göğsün… Bizi ayakta tutan şeyler, onların anlamak için çaba sarf edeceği türden şeyler değil.

Geçen gün meyhanede bir kadınla tanıştım. Dedim ki böyleyken böyle… Dünyanın yükünü taşımışçasına yorgunum. Acaba beceremiyor muyum yaşamayı? Bu iyi niyet denen meret hep mi benim bi tarafıma kaçıyor?

‘Dedi ki sen beceriksiz değil, dozu kaçmış bir romantiksin. Toplumun ikiyüzlülüğünü sırtlama tek başına. Bazıları kaypaktır. Sana ne bundan? Herkesin var bir gizli ajandası, alış buna ve bende yok diye tepinme. Doğanın kanunu bu değil tabi ki ama ellerini bir bahane yaratıp kirleten insanlar her zaman olacak -hem de çok yakınında…’

İçimde bir sürü insan var. Hepsi aynı anda konuşuyor. Bir şey de anlamıyorum ama hiç susmuyorlar. Sürekli bir uğultu dinliyor gibiyim. 

İçimin sesimden sağır olacağım okur…

Sağır olacağım!

İçimdeki çocuk, dışımdaki ihtiyarın elini öptü bu sabah.

Sen kazandın dedi. Bu dünya senin anlattığın yermiş, benim zannettiğim değil. Ama ben yine de hayal kurmaya devam edeyim olur mu? Umut hep var çünkü. Küstah belki, ulaşılması zor. Ama umut hep var.

İçinde ‘Ama’ geçen cümlelere düşkünlüğüm yeni değil. Çünkü Ama demek teslim olmuyorum demek. Bazı doğrular kişiseldir demek. Ben de haklıyım demek. Muhalif olmak zaten cesaret işi. Ama diyorsan korkmuyorsun. İnsanı korkularından arındıran bi şirretlik var 'ama' da.

Zaten kaçarın yok hayat 'bir yerden sonra' seni şirretleştiriyor. Hafife alma, büyük cesaret gemileri yakmak. Büyük cesaret omurgayı dik tutmak. Herkes beceremez.

Hayat büyük bi savaş. İnsanlar güvenli bölge arıyor, sakin kafa istiyor. Öyle her babayiğidin harcı değil konfor alanlarını reddetmek/terk etmek. Nelerden feragat ediyor şirretler bilsen aklın durur. (Bütün gerçek savaşçılar bunlardan çıkar unutma)

- Gerçek, ne yapacağı belli olmayan aşındırıcı bir rüzgar gibi. Günlük hayatın savunma duvarlarında delikler açabilir, -anlamayı ertelersen- koskoca yapıları çökertebilir. Gerçekten Kaçamazsın. Ona yalnız deliler ateş eder. Bir de aşıklar… Çoğunluktan olmanın kolaycılığına kaçmamış, yalana boyun eğmemiş ve bütün kategorileri reddedenler. Tanırsın onları. Faşizmi karizmatik bulmayanlardan, seversin.

- Geçmiş üzerinden ne kadar zaman geçerse geçsin değişmiyor. Sadece ona bakış açını değiştiriyor zaman. Binbir çeşit dertle uğraşmışsın, ruhun zımparalanmış, köşelerin kaybolmuş, kayıplar vermişsin, değmemiş... Yorulmuşsun bir de, dert anlatasın yok. Haliyle daha bağışlayıcı oluyorsun. Daha basit ama daha keskin kararlar alıyorsun.

Etrafımdaki herşeyin benim için bir anlam ifade etmemesine izin verdim. Bu beni öfkeden koruyor. Yoksa kaybederim aklımı. Çünkü insanlar ve elbette onların yarattığı sorunların da bir sınıfı var. Hayatta kimi ne kadar ciddiye alman gerektiğine ve bazen kendini hangi zindana kilitlemek istediğine kendin karar veriyorsun, bu iyi bir şey.

- Kendi içimde saatlerce dolaşıp kimseyle karşılaşmıyor olmam artık üzmüyor beni. Kökleri olmayan bitkilerden farkımın olmadığını kimseye itiraf etmedim. Sahip olmak değil maharet, ait olmak. Neye ait olduğumu bulamıyorum bir türlü. Hayatım arayışla geçiyor. Ne zaman buldum desem benden önce başka biri bulmuş oluyor. Öyle olmadığında da ben sıkılıyorum. Birisi demişti ki, 'insanları aromalı sakız gibi tatları geçince tükürüp atıyorsun Bahar.' Ne güzel aşağılamış beni.

Herkes herkesten sıkılır ki zaten. Sadece bazılarının zamanını kestiremezsin. Bu da sana yaşadığın şeyin özel ve sıradışı olduğunu zannettirir. Aklın oyunlarına bak.

Küçük bir fotoğraf karesi hala rüyalarıma musallat oluyor.

- Özür dilerim kızım.

- Benim yüzümden mi oldu anne?

- 17 yaşındaydım Bahar...

Bütün suç benimmiş gibi davrandı bana. Sanki doğarak büyük ve affedilemez bir suç işlemişim gibi. Ben de yıllarca suçlu gibi yaşadım. Suçum önde ben arkada uzun ince bir yol çizdik. Ne zaman biri tutsa elimden o lanet yoldan çıkabileceğime inandım. Öyle büyük bir inançtı ki bu geri kalan herşeyi yok saydım. Finalde yok saydıklarımla sınandım. Sınavın biri bitti, biri başladı.

Pedagojik yöntemlerle büyütülmemiş olmalarını referans göstererek, herkesi ve herşeyi suçlayıp kibrine gömülenlerden olmamak adına feragat ettim. Feragat edecek hiç bir şeyim kalmayana dek. Kalmadı. Hakkettim.

Halbuki tek derdim neandertal olmadığımı ıspatlamak ve insan olmanın hakkını verebilmekti. Büyük 'iş' in altına yattığımı çok geç fark ettim. Dünyadan tiksinmem ve insan olmanın korkunç ağırlığı altında bokumun çıkması gerekiyormuş bunu anlayabilmem için. Bazı tecrübeler eksiye düşürüyor başkan.

Sonrası aydınlanma dönemi. Boşlukları insanlarla dolduramayacağımı çok zor kabullendim. Hatta bazı boşlukların hiçbir zaman dolmayacağını. İçimde koca koca oyuklarla, onların içine düşmeden yaşamayı öğrendim. Ya da düştüğüm zaman bunu asla çaktırmamayı...

Bu yüzden beklenmedik şeylerden ve onların sarsıntılarından hep korkarım ben. Bi de korktuğum zaman çocuk şarkıları söylerim.

Düzen düşkünü bir anarşist zannettim kendimi uzunca bir süre. Varlığım çelişkiler silsilesiyken hiç erekte olamadım haliyle. Ondan 'ol' madım demek ki ben. Zorla karanlık bir odaya hapsetmeye çalıştım içimdeki zırtoyu. Halbuki bu hayatta karşılaşabileceğin en güzel şeyler hep düzenin dışındakiler.

Saat 03:16… Asla uyumuyorum. Gözlerimi kapatınca özlediklerim üşüşüyor başıma. Söyleyemediklerim çınlıyor beynimin içinde.

Zararın neresinden dönersen kar diyorlar ya, o öyle değil. Giden senden gidiyor. Umutların kaçmasın bir yerine diye yazdım bunu. Sen bari karanlıkta kalma. Ya da en azından bil ki o karanlıkta birlikteyiz. Ben hemen yanındayım.