Kimse Kırmızı Rugan Ayakkabı Almıyor Mu Çocuğuna?

Ürperiyorum çocukluğumun bayramlarını hatırlayınca ben…

Özlemler ve içimi burkan  ‘eksikler’ tahammül edemediğim sınırlara ulaşıp,
burnumun direğini kırmadan gelmiyor çünkü. Annemin sabahın köründe acıta acıta
topladığı altın sarısı buklelerimi özlüyorum. Yaşlandı anneciğim..

Etten nefret ederim. Ama her Kurban Bayramı’nda babaannemin kavurmasının
kokusu gelir burnuma. Ne seramoniydi ama… Umarım gittiği yerde iyi
davranıyorlardır O’na.

Zaman acımasız. Vakit sandığımızdan daha az..

Ellerini öptüğümüz insanların bir kısmı yaşamıyor artık.

Giydiğimiz bayramlıklar tedavülden kalktı. Yıllar oldu bir kız çocuğunda, kırmızı,
rugan ve bilhassa fiyonklu ayakkabı görmüyorum.. Halbuki ki ne muhteşem bir
duygudur o!

Elini öptüğümüzde fındık, lokum, bozuk para verenler yok artık… Kalanlar da torun isteyip sinir ediyor zaten.

İnsanların Amsterdam’dan… Londra’dan..  Kısacası ‘tatilden’ attığı bayram tebrikleri
ürkütüyor beni. Hem de çok..

Kimse kırmızı rugan ayakkabı almıyor mu çocuğuna?

Bu yüzden karışmıyorum insan içine bayramlarda. Herkeste bir
organize olup ‘kaçma’ hali.

Ben kalmaları seviyorum bayramlarda..

Sürekli gitme hali terk ediyor beni. Bayram geliyor çünkü!