YOL HENÜZ BİTMEDİ !

(bu fotoğrafta 4 yaşındayım, ayağımdaki pazen donu annem dikmişti.Arkadaki perde milli perdemiz)


Yaş almak panikletirdi beni. Yetiştiremeyeceğim! derdim. Yetmeyecek bu zaman! Acemilik yıllarını atlattığımı/atlatacağımı zannettiğim zamanlar oldu. Şimdilerde anlıyorum ki o 'acemilik' zamanı hiç bitmiyor nefes aldığın sürece.

Tam da bu yüzden kasmıyorum artık ve kovalamıyorum hiçbir şeyi.. Çünkü bir 'şey' olmak istemediğime kanaat getirdim. Bir 'şey' değil; mutlu olmak istiyorum ben.

Öğrenmenin yaşı yok diye boşuna dememiş 'büyük'ler. Doğum günlerimde öğrendiklerimin listesini yapmaktan vazgeçtim bu yüzden. Öğrenmem gerekenlerle daha çok alakalıyım epeydir. Her koşulda 'insan olabilmek' başlı başına büyük bir ödev hepimiz için. Her koşulda!

Başıma ne gelirse gelsin 'güvenmek' ve 'sevmek', etrafından hiçbir zaman uzaklaşmadığım/zaman zaman canımı acıtsa da uzaklaşmayı tercih etmediğim iki büyük mabet benim için. Ben o kıyılarda mutluyum. Bugün bu satırları yazan beni ben yapan ne olup bittiyse, güvenmek ve sevmek gibi morfine benzeyen duygular sayesindedir hep...

Morfine benzemesi de ilk zamanlar tarifsiz bir haz vermesinin ardından kalbimi kıran gerçeklerle yüzleştirmesinden. Çok şey borçluyum bu yüzden onlara...

Tüm kalbimle, kalbime teşekkür ederim. Hak etmemiş, etmemiş herkese yer açmaya çalışan masum çabası için!

İyi ki güvendin karşına çıkan her yolcuya! Karşılığı altından kalkamadığın yükler olsa da... İyi ki sevdin insanları ayırd etmeden. Onlar sana kalbini kırarak cevap verip, gözyaşlarının tuzuyla yüzleştirse de... İnsanoğlu hassasiyetleriyle sınanıyor hayatta.

Hiç haddim olmayacak kadar büyük sınavlardan geçtim bu yıl..
Yalnızlığın her zaman katlanılabilir bir şey olmadığını keşfetmek,
Kitapların ve müziğin her nereye gidersen git, muhteşem yol arkadaşları olduklarını görmek,
Toplum seni hiçbir mantıklı açıklaması olmayan saçma sapan kalıplara hapsetmeye çalışsa da özgür ruhlu olmanın inanılmaz bir ayrıcalık olduğunu anlamak!
Aşkın 'herşeye rağmen' şifa veren bir yanı olduğunu itiraf edebilmek,
Kendinden bile fazla değer verip güvendiğin insanların, kuyrukları sıkışınca nasıl çark ettiğine hazırlıklı olmak...

Yerine koyamadığın şeyleri (güven, sadakat) kaybettiğinde bile buna sebep olan insanları affetmek,
bir de ne olursa olsun koşmaya devam etmek! Hedefleri olan insanlar için engeller sadece birer dinlenme noktası.

Bahar' cığım...
Yaşamaya, denemeye, güvenmeye, paylaşmaya, kazanmaya, kaybetmeye keşfetmeye, yorulmaya ve her sabah tekrar ayağa kalkıp yeni yollara düşmeye hazır ol!

Yol henüz bitmedi!